روبرت لیستون، جراح صد نوزدهم، می توانست درون ۲۵ ثانیه پایی را وزن کند. اجرا های جراحی او تو بیمارستان کالج مرکز لندن درون اوایل دهه ی ۱۸۴۰ به دلیل سرعت و دقت بسیار معروف بودند. حدس مرگ در جراحی های لیستون تقریبا یک بوسیله کبد وجود که درمقایسه با میانگین جراحان ویکتوریایی آمار درخورتوجهی بود.
سرعت انجام جراحی مزایای اختصاص خودش را داشت و کاهش درد باعث می شد شوک هولناک جراحی تا وزن ای کاهش معلوم کند. دستیاران پزشک معمولا بیمار را روی نیمکتی چوبی نگه می داشتند و وسایل کارشان زخم بند و مرهم و چاقو بودند.
درون ادا های جراحی سریع، بافت ها کمتر درمعرض سربزرگی میکروب ها و آلودگی قرار می گرفتند؛ اما عیبشان این بود که گاهی دشنه به سرعت حرکت می کرد و ممکن وجود خطاهایی رخ دهد. بخاطر مثال، لیستون تو یکی از عمل ها انگشت یکی از دستیارهای خود را برید و بیمار و معاون هر دو براثر عفونت و یکی از ناظران غم به برهان خار واردشده جانشان را از دست دادند. این عزب ارتکاب جراحی تاریخ با ارزش مرگ ومیر ۳۰۰ درصد وجود.
در اوایل صد نوزدهم، اغلب جراحان ماهر مثل لیستون، اجرا جراحی را در اولویت خاتمه قرار می دادند و بیمارانی که دچار انکسار ران خواه پا می شدند خواه استخوانشان از غشا بیرون می زد، چاره ای به جز قطع کالبد نداشتند. تو دوره ای که هنوز درکی از عامل عفونت وجود نداشت، چنین اتحاد هایی بوسیله قانقاریا و مسمومیت خونین و تا اینکه مرگ منجر می شدند. سالی فرامپتون، تاریخ دان پزشکی دانشگاه آکسفورد، دراین باره می گوید:درنظر قبض آثار احساسی ارتکاب جراحی بسیار عظمت دارد. انجام جراحی هم برای ناخوش و غم بخاطر جراح تجربه ای دل خراش وجود. تصورش هم ابکی است که شخصی را به زور نگه داشته اید و بخواهید روی او عملی انجام دهید.
جان کیتز، دانشجوی جوان جراحی لندن، ادا های جراحی را متجاوز آزاردهنده می دانست؛ به همین دلیل، این فرمان را ترک کرد و شاعر شد. با ترفیع های انجام های جدید، رقابت حقیقی بر قانون کاهش درد بود. فرامپتون می گوید: «اغلب مردم تا وقتی داخل آستانه ی اجل نباشند یا درد شدیدی نداشته باشند، زیر مرحله عمل جراحی نمی روند.»
فدایی جراحان سعی می کردند مریض را ازطریق هیپنوتیزم بوسیله خواب فروببرند؛ اما این فقره با موفقیت کمی همراه حیات. درون سال ۱۸۴۵، دندان پزشکی بوسیله شهرت هوراس ولز در نمایشی عمومی، از اکسیدنیتروز در عمل کشیدن دهان استفاده کرد. این عمل در جنس خویشتن گزند بود؛ زیرا که به نقل از یکی از شاهدان، ناتندرست از درد قطعی غریو می زد و ناظران به او می خندیدند و هیس می گفتند.
با پیشرفت عمل های بلندپروازانه، نیاز به داروهای غش بهتر بیش از گذشته عاطفه می شد
ویلیام مورتون دهان پزشک دیگری حیات که چند ماه سپس نحو حل دیگری کشف کرد: اِتِر ترکیبی سوزناک از سولفوریک اسید و الکل. داخل اکتبر ۱۸۴۶ درون بطرف خانه بوستون، وی از اِتِر بخاطر بیهوش کردن بیمار استعمال کرد و سپس دندان او را کشید. البته قبل از آن به رخساره خصوصی این آزمایش را انجام داده وجود تا از تکرار فاجعه ی اکسیدنیتروز جلوگیری کند.
چند هفته بعد، لیستون حزن از روش مذکور داخل لندن استفاده کرد. ناسالم او سرپیشخدمتی به نام فردریک چرچیل وجود که پس از پایان عمل بوسیله درک قدر یا بهای چیزی آمد و پرسید: چه زمانی فرمان را ابتدا می کنید و باعث خنده ی تماشاچیان فراهم درون نمایش شد.
اِتِر حزن معایب خود را دارد. این ماده نه تنها تنفس را پر اب می کند؛ بلکه به سرفه و حتی استفراغ بیمار منجر می شود و بوسیله شدت اشتعال زا است. ترکیب چراغ های گازی ویکتوریایی و سرگین غش اِتِر می توانست مرگ بار باشد. همچنین، منبع ی کشف این ماده غصه برای انگلیسی ها نگران کننده بود؛ مربوط به نه تنها در آمریکا کشف شده بود؛ بلکه یکی از دهان پزشکان آن را کشف کرده وجود.عاقبت اغلب عمل های جراحی در قرن نوزدهم مرگ وجود
جیمز سیمپسون، فنی مامایی اسکاتلندی، با اجرای آزمایش هایی روی خود یا دوستانش به ماده ای جایگزین رسید: گازی با بوی شیرین بوسیله نام کلروفرم. چند قطره از این ماده روی دستمال خیلی زود بوسیله یکی از گزینه های بیهوشی در جراحی مدرن تبدیل شد؛ ولی پس از مدتی، بوسیله مرگ بیماران منجر شد.
اولین قربانی کلروفرم بیمار پانزده ساله ای به معروفیت هانا گرینر از نیوکاسل واقع داخل شمال غرب انگلستان بود. تو ۲۸ ژانویه ی ۱۸۴۸، او بخاطر رفع مشکل ناخن انگشت پای خود بوسیله توماس مگیسون مراجعه کرد؛ ولی پس از استشمام کلروفرم جابجایی. جراح بریدن انگشت هانا را نخست کرد؛ اما پس از چند دقیقه تنفس بیمار ایستا شد. مگیسون تقلا کرد او را احیا کند؛ ولی دیگر دیر شده بود. یکی از مشکلات کلروفرم مشخص نبودن دُز بی عیب آن حیات. افزون براین، غش می توانست احتمال مرگ را اضافه دهد و بسیاری از جراحان به استفاده از این وضع تمایلی نداشتند. استفانی اسنو، مورخ پزشکی دانشگاه منچستر و مؤلف تاریخ هایی درباره ی کتاب ی بیهوشی، دراین باره می گوید:در دهه ی ۱۸۵۰، مناظره ها درباره ی خطرها و مزایت های بیهوشی شدت یافت و این پرسش مطرح شد: آیا جراح می تواند به ناخوش خویشتن کلروفرم بدهد؛ آن حزن در حالی که گزینه ای خطرناک تر از خویشتن جراحی است و حتی می تواند به اجل او بینجامد.
جان اسنو یکی از اجداد استفانی اسنو و از پیشتازان بهداشت عمومی در عصر ویکتوریایی بود. جان با اجرای آزمایش هایی روی حیوانات، تأثیر کلروفرم بخاطر از بین بردن مرز باریک غش و مرگ را تجسس و بیهوشی را از هنر بوسیله معرفت تبدیل کرد. بااین حال، هنوز حزن پرسش هایی درباره ی درد و لزوم آن برای موفقیت جراحی وجود داشت.
در طول فساد کریمه (۱۸۵۳ تا ۱۸۵۶)، سرپرست پزشکی خیل بریتانیا کاربرد از کلروفرم را داخل جراحی راسته جنگ ممنوع کرد. یکی از جراحان نظامی اندوه تأکید کرد جیغ ها و فریادهای اکید سربازان را اولویت می دهد و به عقیده او، این فریادها نشان دهنده ی فساد بخاطر بقا هستند. استفانی اسنو معتقد است:درد عملکردی مهیب است. حین عمل، درد و استرس می توانند نشانه های تقلا برای بقا باشند؛ ولی جان اسنو معتقد بود درد موکد خطرناک است و بیهوشی می تواند از بیماران دربرابر چنین خطری نگهداری درنگ.
اسنو به قدری به خرد خود اطمینان داشت که برای زایمان هشتمین پسر ملکه ویکتوریا در سال ۱۸۵۳ به او کلروفرم عدل. طبق مجله ی لنست، اسنو عمر خود را به خاطر بیهوشی به خطر انداخت. استفانی اسنو می گوید: «جان اسنو معتقد وجود درد وضع حمل طبق با درد جراحی است؛ بنابراین، مادرها باید صرف نظر از تحمل درد، قدرت انتخاب داشته باشند.»مقاله های مرتبط:چه کسی نخستین واکسن را کشف کرد؟از طاعون سیاه تا کووید ۱۹؛ با مرگبارترین دنیاگیری های تاریخ آشنا شوید
تا سال ۱۸۶۰، مصرف از مواد بیهوشی رایج شده بود و بیماران کمتری جراحی را رگه می کردند و جراحان می توانستند زمان بیشتری روی اجرا های جراحی بگذارند و عمل های جسورانه و جدیدتر را تجربه کنند. با این حال، درکی از عوامل بیماری ها وجود نداشت و زخم ها اغلب اوقات عفونی می شدند و بیماران جان خود را از مشت می دادند تا اینکه در اواسط دهه ی ۱۸۶۰، با کشف نحو های ضدعفونی، عمل های جراحی ایمن نم شدند.
تو اوایل صد بیستم، مقدماتی ماده ی بیهوشی با پایه ی کوکائین رواج پیدا کرده بود و اشتغال جدید فنی بیهوشی رونق گرفت؛ اما در جنگ جهانی، گازها و داروهایی یدکی برای انجام های جراحی تولید شدند. این داروها وجود خود را مدیون توسعه ی زنجیر های هسته ای هستند. ویلیام هاروپ گرفیت، سرپرست بیهوشی دانشکده سلطنتی، دراین اساس می گوید:ماده ی غش کنونی هنوزهم شاخه ای از اِتِر است؛ ولی برخلاف اِتِرهای گذشته، فلوئورید غم بوسیله این ماده اضافه شده است و چنانچه فلوئورید به اِتِر افزایش شود، بوسیله عنوان ماده ی غش عملکرد موفقی خواهد داشت و دیگر اتش گیری پذیر خواه منفجرشدنی نخواهد بود. بمب های هسته ای بوسیله اورانیوم هگزافلوئورید حاجت داشتند و پیشرفت چشمگیر شیمی فلوئورید در جنگ جهانی دوم زمینه ساز تولید داروهای بیهوشی مصون تر و سیستم جرقه ناپذیر شد. بدین ترتیب، بمب های هسته ای مرگ وهله که جان هزاران نفر را می گرفتند، بوسیله تولید داروهایی منجر شدند که جان هزاران نفر را رهایی دادند.
صرفا نوآوری های مواد بیهوشی عامل تکثیر پناه افراد در حجره های اجرا نبودند. وضع های متاخر حفظ کردن تنفس ناسالم با استفاده از اتصال لوله به کبد ها و تجهیزات ردیابی سلامت نیز همراه با داروهای بیهوشی توسعه یافتند. گریفیت اعتراف می نرم:اگر بخواهم صرفا یک گزینه را انتخاب کنم که درمقایسه با گذشته ایمن شده است، آن حزن ظرفیت نظارت بر وضعیت گویا شناختی بیمار است.
تجهیزات بیهوشی کنونی امکان نظارت بر خیز قلب، فشارخون، اکسیژن و کربن دی اکسید را از دهه ی ۱۹۷۰ می دهند. گریفیت می افزاید:انسان فطرت ضعیفی دارد. مری دقیقا کنار نای قرار محزون است. اگر لوله ای را بوسیله نای وصل کنید، شخص حی می ماند؛ اما اگر آن را دو سانتی متر آن طرف تر تو سمت مری قرار دهید، شخص می میرد؛ زیرا که اندازه گیری کربن دی اکسید کبد ها بخاطر رساندن هوا بوسیله ریه ی بیمار ضروری است.
تا اینکه مواد بیهوشی کنونی اندوه خالی از مخاطره نیستند. برخی افراد وقت جراحی به ادراک می آیند. مواد غش اشتراکی می توانند تا چند روز شخص را بدحال کنند یا عفونت های دردناکی به تعاقب داشته باشند. در بریتانیا، گمان مرگ در کشش جراحی دستور کار ریزی شده تقریبا یک در صدهزار است. قطعا این آمار بسیار بهتر از فهرست جراحی های روبرت لیستون است.بیشتر بخوانید:ورزش باعث افزایش فواید شیر والده برای نوزادان می شودهمه گیری ویروس کرونا درون ایران از نگاه آمار و ارقام [به روزرسانی: ۱۱ تیر ۹۹]سویه ای جدید از ویروس آنفلوانزای خوکی با اقتدار انتقال بوسیله انسان تو چروک در حال پاشیدن استصدور مجوز استعمال از داروی Ad5-nCoV بخاطر مهار کرونا در لشکر چینمحله عهد کودکی پهلو نحوه ادا ژن ها معلول می گذارد
سرعت انجام جراحی مزایای اختصاص خودش را داشت و کاهش درد باعث می شد شوک هولناک جراحی تا وزن ای کاهش معلوم کند. دستیاران پزشک معمولا بیمار را روی نیمکتی چوبی نگه می داشتند و وسایل کارشان زخم بند و مرهم و چاقو بودند.
درون ادا های جراحی سریع، بافت ها کمتر درمعرض سربزرگی میکروب ها و آلودگی قرار می گرفتند؛ اما عیبشان این بود که گاهی دشنه به سرعت حرکت می کرد و ممکن وجود خطاهایی رخ دهد. بخاطر مثال، لیستون تو یکی از عمل ها انگشت یکی از دستیارهای خود را برید و بیمار و معاون هر دو براثر عفونت و یکی از ناظران غم به برهان خار واردشده جانشان را از دست دادند. این عزب ارتکاب جراحی تاریخ با ارزش مرگ ومیر ۳۰۰ درصد وجود.
در اوایل صد نوزدهم، اغلب جراحان ماهر مثل لیستون، اجرا جراحی را در اولویت خاتمه قرار می دادند و بیمارانی که دچار انکسار ران خواه پا می شدند خواه استخوانشان از غشا بیرون می زد، چاره ای به جز قطع کالبد نداشتند. تو دوره ای که هنوز درکی از عامل عفونت وجود نداشت، چنین اتحاد هایی بوسیله قانقاریا و مسمومیت خونین و تا اینکه مرگ منجر می شدند. سالی فرامپتون، تاریخ دان پزشکی دانشگاه آکسفورد، دراین باره می گوید:درنظر قبض آثار احساسی ارتکاب جراحی بسیار عظمت دارد. انجام جراحی هم برای ناخوش و غم بخاطر جراح تجربه ای دل خراش وجود. تصورش هم ابکی است که شخصی را به زور نگه داشته اید و بخواهید روی او عملی انجام دهید.
جان کیتز، دانشجوی جوان جراحی لندن، ادا های جراحی را متجاوز آزاردهنده می دانست؛ به همین دلیل، این فرمان را ترک کرد و شاعر شد. با ترفیع های انجام های جدید، رقابت حقیقی بر قانون کاهش درد بود. فرامپتون می گوید: «اغلب مردم تا وقتی داخل آستانه ی اجل نباشند یا درد شدیدی نداشته باشند، زیر مرحله عمل جراحی نمی روند.»
فدایی جراحان سعی می کردند مریض را ازطریق هیپنوتیزم بوسیله خواب فروببرند؛ اما این فقره با موفقیت کمی همراه حیات. درون سال ۱۸۴۵، دندان پزشکی بوسیله شهرت هوراس ولز در نمایشی عمومی، از اکسیدنیتروز در عمل کشیدن دهان استفاده کرد. این عمل در جنس خویشتن گزند بود؛ زیرا که به نقل از یکی از شاهدان، ناتندرست از درد قطعی غریو می زد و ناظران به او می خندیدند و هیس می گفتند.
با پیشرفت عمل های بلندپروازانه، نیاز به داروهای غش بهتر بیش از گذشته عاطفه می شد
ویلیام مورتون دهان پزشک دیگری حیات که چند ماه سپس نحو حل دیگری کشف کرد: اِتِر ترکیبی سوزناک از سولفوریک اسید و الکل. داخل اکتبر ۱۸۴۶ درون بطرف خانه بوستون، وی از اِتِر بخاطر بیهوش کردن بیمار استعمال کرد و سپس دندان او را کشید. البته قبل از آن به رخساره خصوصی این آزمایش را انجام داده وجود تا از تکرار فاجعه ی اکسیدنیتروز جلوگیری کند.
چند هفته بعد، لیستون حزن از روش مذکور داخل لندن استفاده کرد. ناسالم او سرپیشخدمتی به نام فردریک چرچیل وجود که پس از پایان عمل بوسیله درک قدر یا بهای چیزی آمد و پرسید: چه زمانی فرمان را ابتدا می کنید و باعث خنده ی تماشاچیان فراهم درون نمایش شد.
اِتِر حزن معایب خود را دارد. این ماده نه تنها تنفس را پر اب می کند؛ بلکه به سرفه و حتی استفراغ بیمار منجر می شود و بوسیله شدت اشتعال زا است. ترکیب چراغ های گازی ویکتوریایی و سرگین غش اِتِر می توانست مرگ بار باشد. همچنین، منبع ی کشف این ماده غصه برای انگلیسی ها نگران کننده بود؛ مربوط به نه تنها در آمریکا کشف شده بود؛ بلکه یکی از دهان پزشکان آن را کشف کرده وجود.عاقبت اغلب عمل های جراحی در قرن نوزدهم مرگ وجود
جیمز سیمپسون، فنی مامایی اسکاتلندی، با اجرای آزمایش هایی روی خود یا دوستانش به ماده ای جایگزین رسید: گازی با بوی شیرین بوسیله نام کلروفرم. چند قطره از این ماده روی دستمال خیلی زود بوسیله یکی از گزینه های بیهوشی در جراحی مدرن تبدیل شد؛ ولی پس از مدتی، بوسیله مرگ بیماران منجر شد.
اولین قربانی کلروفرم بیمار پانزده ساله ای به معروفیت هانا گرینر از نیوکاسل واقع داخل شمال غرب انگلستان بود. تو ۲۸ ژانویه ی ۱۸۴۸، او بخاطر رفع مشکل ناخن انگشت پای خود بوسیله توماس مگیسون مراجعه کرد؛ ولی پس از استشمام کلروفرم جابجایی. جراح بریدن انگشت هانا را نخست کرد؛ اما پس از چند دقیقه تنفس بیمار ایستا شد. مگیسون تقلا کرد او را احیا کند؛ ولی دیگر دیر شده بود. یکی از مشکلات کلروفرم مشخص نبودن دُز بی عیب آن حیات. افزون براین، غش می توانست احتمال مرگ را اضافه دهد و بسیاری از جراحان به استفاده از این وضع تمایلی نداشتند. استفانی اسنو، مورخ پزشکی دانشگاه منچستر و مؤلف تاریخ هایی درباره ی کتاب ی بیهوشی، دراین باره می گوید:در دهه ی ۱۸۵۰، مناظره ها درباره ی خطرها و مزایت های بیهوشی شدت یافت و این پرسش مطرح شد: آیا جراح می تواند به ناخوش خویشتن کلروفرم بدهد؛ آن حزن در حالی که گزینه ای خطرناک تر از خویشتن جراحی است و حتی می تواند به اجل او بینجامد.
جان اسنو یکی از اجداد استفانی اسنو و از پیشتازان بهداشت عمومی در عصر ویکتوریایی بود. جان با اجرای آزمایش هایی روی حیوانات، تأثیر کلروفرم بخاطر از بین بردن مرز باریک غش و مرگ را تجسس و بیهوشی را از هنر بوسیله معرفت تبدیل کرد. بااین حال، هنوز حزن پرسش هایی درباره ی درد و لزوم آن برای موفقیت جراحی وجود داشت.
در طول فساد کریمه (۱۸۵۳ تا ۱۸۵۶)، سرپرست پزشکی خیل بریتانیا کاربرد از کلروفرم را داخل جراحی راسته جنگ ممنوع کرد. یکی از جراحان نظامی اندوه تأکید کرد جیغ ها و فریادهای اکید سربازان را اولویت می دهد و به عقیده او، این فریادها نشان دهنده ی فساد بخاطر بقا هستند. استفانی اسنو معتقد است:درد عملکردی مهیب است. حین عمل، درد و استرس می توانند نشانه های تقلا برای بقا باشند؛ ولی جان اسنو معتقد بود درد موکد خطرناک است و بیهوشی می تواند از بیماران دربرابر چنین خطری نگهداری درنگ.
اسنو به قدری به خرد خود اطمینان داشت که برای زایمان هشتمین پسر ملکه ویکتوریا در سال ۱۸۵۳ به او کلروفرم عدل. طبق مجله ی لنست، اسنو عمر خود را به خاطر بیهوشی به خطر انداخت. استفانی اسنو می گوید: «جان اسنو معتقد وجود درد وضع حمل طبق با درد جراحی است؛ بنابراین، مادرها باید صرف نظر از تحمل درد، قدرت انتخاب داشته باشند.»مقاله های مرتبط:چه کسی نخستین واکسن را کشف کرد؟از طاعون سیاه تا کووید ۱۹؛ با مرگبارترین دنیاگیری های تاریخ آشنا شوید
تا سال ۱۸۶۰، مصرف از مواد بیهوشی رایج شده بود و بیماران کمتری جراحی را رگه می کردند و جراحان می توانستند زمان بیشتری روی اجرا های جراحی بگذارند و عمل های جسورانه و جدیدتر را تجربه کنند. با این حال، درکی از عوامل بیماری ها وجود نداشت و زخم ها اغلب اوقات عفونی می شدند و بیماران جان خود را از مشت می دادند تا اینکه در اواسط دهه ی ۱۸۶۰، با کشف نحو های ضدعفونی، عمل های جراحی ایمن نم شدند.
تو اوایل صد بیستم، مقدماتی ماده ی بیهوشی با پایه ی کوکائین رواج پیدا کرده بود و اشتغال جدید فنی بیهوشی رونق گرفت؛ اما در جنگ جهانی، گازها و داروهایی یدکی برای انجام های جراحی تولید شدند. این داروها وجود خود را مدیون توسعه ی زنجیر های هسته ای هستند. ویلیام هاروپ گرفیت، سرپرست بیهوشی دانشکده سلطنتی، دراین اساس می گوید:ماده ی غش کنونی هنوزهم شاخه ای از اِتِر است؛ ولی برخلاف اِتِرهای گذشته، فلوئورید غم بوسیله این ماده اضافه شده است و چنانچه فلوئورید به اِتِر افزایش شود، بوسیله عنوان ماده ی غش عملکرد موفقی خواهد داشت و دیگر اتش گیری پذیر خواه منفجرشدنی نخواهد بود. بمب های هسته ای بوسیله اورانیوم هگزافلوئورید حاجت داشتند و پیشرفت چشمگیر شیمی فلوئورید در جنگ جهانی دوم زمینه ساز تولید داروهای بیهوشی مصون تر و سیستم جرقه ناپذیر شد. بدین ترتیب، بمب های هسته ای مرگ وهله که جان هزاران نفر را می گرفتند، بوسیله تولید داروهایی منجر شدند که جان هزاران نفر را رهایی دادند.
صرفا نوآوری های مواد بیهوشی عامل تکثیر پناه افراد در حجره های اجرا نبودند. وضع های متاخر حفظ کردن تنفس ناسالم با استفاده از اتصال لوله به کبد ها و تجهیزات ردیابی سلامت نیز همراه با داروهای بیهوشی توسعه یافتند. گریفیت اعتراف می نرم:اگر بخواهم صرفا یک گزینه را انتخاب کنم که درمقایسه با گذشته ایمن شده است، آن حزن ظرفیت نظارت بر وضعیت گویا شناختی بیمار است.
تجهیزات بیهوشی کنونی امکان نظارت بر خیز قلب، فشارخون، اکسیژن و کربن دی اکسید را از دهه ی ۱۹۷۰ می دهند. گریفیت می افزاید:انسان فطرت ضعیفی دارد. مری دقیقا کنار نای قرار محزون است. اگر لوله ای را بوسیله نای وصل کنید، شخص حی می ماند؛ اما اگر آن را دو سانتی متر آن طرف تر تو سمت مری قرار دهید، شخص می میرد؛ زیرا که اندازه گیری کربن دی اکسید کبد ها بخاطر رساندن هوا بوسیله ریه ی بیمار ضروری است.
تا اینکه مواد بیهوشی کنونی اندوه خالی از مخاطره نیستند. برخی افراد وقت جراحی به ادراک می آیند. مواد غش اشتراکی می توانند تا چند روز شخص را بدحال کنند یا عفونت های دردناکی به تعاقب داشته باشند. در بریتانیا، گمان مرگ در کشش جراحی دستور کار ریزی شده تقریبا یک در صدهزار است. قطعا این آمار بسیار بهتر از فهرست جراحی های روبرت لیستون است.بیشتر بخوانید:ورزش باعث افزایش فواید شیر والده برای نوزادان می شودهمه گیری ویروس کرونا درون ایران از نگاه آمار و ارقام [به روزرسانی: ۱۱ تیر ۹۹]سویه ای جدید از ویروس آنفلوانزای خوکی با اقتدار انتقال بوسیله انسان تو چروک در حال پاشیدن استصدور مجوز استعمال از داروی Ad5-nCoV بخاطر مهار کرونا در لشکر چینمحله عهد کودکی پهلو نحوه ادا ژن ها معلول می گذارد
- ۹۹/۰۴/۱۱